Jongeren voor ouderen in cakevorm Door Anne-Rose Hermer

Vrijdagmiddag 2 oktober, een uur of half vijf, rinkelde mijn telefoon. Het was Lily Zaric van Roffanum. Studenten van het Albeda College hadden in opdracht van jongerenorganisatie Jong GENERO cake gebakken om uit te delen aan ouderen als opkikkertje in coronatijd. Jong GENERO heeft een passie voor ouderen en wilde zo ook laten weten dat ouderen niet worden vergeten. Via allerlei netwerken werd de cake uitgedeeld. Of ik in mijn flatgebouw nog ouderen wist die hiervoor in aanmerking kwamen. Mijn deel van de buit bedroeg acht versgebakken plakjes cake, keurig verpakt door studenten van Albeda.

De lekkernij zat goed beschermd in een bubbeltjesenveloppe met daarop de tekst A piece of cake. In principe kon het door de brievenbus, maar gezien het tijdstip was ik bang dat veel gegadigden die dag niet meer buiten zouden komen. Ik had het zonde gevonden als het zou bederven, dus besloot ik om bij hen langs te gaan.

In de enveloppe zat uitleg van Jong GENERO over het hoe en waarom, plus een briefje met de tekst:
Ik bak een cake van liefde
Een schepje hoop, vertrouwen en geluk
Eet vandaag dit plakje
En je dag kan niet meer stuk

Het eerste plakje bracht ik naar een dame van 91 jaar, waarschijnlijk de oudste bewoner van het pand. Ze vond het een erg leuk initiatief en ging het bijbehorende briefje zeker lezen. Ook uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg haar of ze van een bepaald echtpaar wist op welk nummer ze woonde. Nee, dat wist ze niet.

De tweede dame was blij verrast. Ik vroeg haar of zij van iemand anders wist op welk nummer ze woonde. Ja, op haar beurt kon ze mij ook blij maken. Gelukkig kon nummer drie me vertellen waar iemand anders woonde. Toen de helft van de plakjes cake was uitgedeeld, had ik al vier enthousiaste mensen en twee opgewekte honden ontmoet.

Van een paar mensen wist ik gelukkig exact waar ze woonden.

‘Wat aardig. Wat een vriendelijk initiatief. Bedankt. U hoort nog van me. Leuk! Dat is voor vanavond bij de koffie.’

Zomaar wat opmerkingen. Ik had er één plakje over. Ik kon kiezen tussen twee mensen. Een oudere dame én het echtpaar waarnaar ik nog steeds op zoek was. Iedereen aan wie ik het gevraagd had wist precies wie ik bedoelde. Maar waar woonden ze? Geen idee. Van sommige mensen weet je dat ze ‘de andere lift’ nemen, maar niet waar ze uitstappen. (N.B. In de Van Oldenbarneveltflat zijn twee liften. Een voor de even verdiepingen en een voor oneven).

Voor het echtpaar had ik meer aanknopingspunten dan voor de oudere dame. Dankzij Google heb ik hen gevonden. Ik werd begroet door blij gezicht nummer acht en hond nummer drie.

Eigenlijk had ik te weinig plakjes cake, want er waren nog meer ouderen bij wie ik langs had kunnen gaan. Wat zo’n actie je leert, is dat een klein gebaar een grote glimlach oplevert. Acht blije gezichten gezien, acht blije mensen en drie honden gehoord. Missie geslaagd.

Een tournee door je eigen flatgebouw legt bloot hoe erg je het namenbord in de hal mist en hoe vervelend het is dat het zoekapparaat bij de bel al jaren stuk is. Misschien toch de huismeester eens aanschieten?

Meer informatie: www.gene-ro.com