Fietsenmisère Van Oldenbarneveltplaats Door Anne-Rose Hermer
Fietsen is gezond en fietsers moeten hun fiets ergens kunnen neerzetten. Daar wil ik geen discussie over voeren en daar gaat deze blog ook niet over. Eén blik op de bijgevoegde foto’s leert waar het wél om draait. Aan de Van Oldenbarneveltplaats staan de fietsen zodanig geparkeerd dat je regelmatig een plek moet zoeken waar je kunt oversteken. Onlangs miste ik bijna de tram omdat ik geen plekje kon vinden om tussen de fietsen door bij de tram te komen. Met andere woorden, het is uit de hand gelopen wat betreft het aantal fietsen dat aan de Van Oldenbarneveltplaats staat of ligt. Dat laatste gebeurt ook steeds vaker. Bij windkracht 4 of hoger is het niet raadzaam om je fiets uitsluitend op slot te zetten. Soms kan het niet anders, dat begrijp ik wel. Alleen is het geen reden om deze situatie te handhaven.Het is een misvatting dat deze plekken om je fiets te parkeren uitsluitend door bewoners worden gebruikt, want het zijn juist de bewoners die hun fiets vaak amper kwijt kunnen omdat er zoveel fietsen staan van centrumbezoekers. Die moeten hun fiets ook ergens laten, maar er is duidelijk behoefte aan meer plekken voor fietsers om hun tweewieler te stallen.Terwijl ik mijn foto’s maakte, kwam er een bewoonster naar me toe die dezelfde ervaringen had als ik. Bewoners die hun hond in het plantsoentje willen uitlaten, moeten vaak omlopen omdat ze met hun trouwe viervoeter de geparkeerde fietsen niet kunnen passeren. Dit kan gewoon niet langer zo.Er wordt van alles geroepen over duurzaamheid, maar als de overheid wil dat mensen duurzamer gaan leven moeten er ook meer mogelijkheden komen voor fietsers om hun milieuvriendelijke vervoermiddel een behoorlijke plek te geven. Dit is geen preken voor eigen parochie. Ik kan door wat mankementen namelijk niet fietsen.

De 9e Gumbo Session werd gehouden tijdens de naweeën van corona. Een aantal vaste gasten had al laten weten het nog niet aan te durven om naar een evenement te gaan, ondanks dat ze gevaccineerd zijn. Toch was het Schouwburgplein beslist niet leeg en er waren wel degelijk ‘vaste fans’ aanwezig! Sterker nog, er waren al aardig wat mensen voordat de Gumbo Session om 14.30 uur begon. Soms bewust, maar soms zaten mensen er toevallig en vonden de muziek zó leuk dat ze bleven zitten. Het ‘terrein’ was afgezet met een ketting en wat paaltjes. Bij de ingang stond een tafeltje met een doos met mondkapjes, antibacteriële handgel én een lijst waarop bezoekers hun gegevens konden noteren. Daar werd géén bezwaar tegen gemaakt. De ‘coronatafel’ werd doorlopend bevrouwd door minimaal één vrijwilligster. Er werd ook vriendelijk aan de gasten gevraagd of ze geen klachten hadden. Door erbij te vertellen dat het gevraagd móest worden, werd deze gezondheidsvraag laconiek opgenomen. ‘Het hoort bij het coronatijdperk,’ merkte iemand op.

Het publiek hield eigenlijk uit zichzelf afstand, vaak door buiten de kettingen te blijven. Zo konden ze de muziek ook goed horen. Ouders met kinderen zaten graag bij de waterpartij, waar druk gebruik van werd gemaakt bij een temperatuur van 26 graden.

Waar het natuurlijk om ging, waren de muziek en het samenzijn. De muzikale gasten waren Barbara St. James, haar band en Keith Dunn. Bekende nummers en minder bekende nummers vulden het Schouwburgplein. Er werd spontaan gedanst. De muzikale inspiratiebronnen van Barbara St. James zijn Etta James en Ella Fitzgerald, wat ook bleek uit de muziekkeuze.

De sfeer zat er goed in, zowel muzikaal als onder de bezoekers. Het publiek was een doorsnede van de Rotterdamse bevolking. Van een dame die van onder tot boven een turquoise outfit had tot een dakloze man die al dansend genoot van de muziek en alles wat er tussen zit.

Een deel van de bezoekers was gekomen naar aanleiding van een flyer of dankzij de mailing, maar er waren ook spontane bezoekers die aangaven op de hoogte gehouden te willen worden van toekomstige Gumbo Sessions. Soms waren ze op de muziek afgekomen, zoals een man uit Californië die nog niet zo lang in Rotterdam woont. ‘This is great,’ zei hij spontaan.

Voor een Gumbo Session in coronatijd was dit een zeer geslaagde editie, ook omdat er ander publiek op af was gekomen. Spontaan of bewust. Helaas konden er deze keer geen bezoekers van Atrium bij zijn. In verband met corona mochten er dit keer geen hapjes uitgedeeld worden. Daar was begrip voor onder de vaste bezoekers én het was van tevoren aangekondigd in de mailing. Het F&B Stadsterras van Floor en Barclay, dat de catering verzorgde, had wel gezorgd dat bezoekers op eigen kosten iets eetbaars konden bestellen. Toch zorgde de afwezigheid van de uitgedeelde hapjes voor een gemis van saamhorigheid. De verraste blikken van vooral nieuwe bezoekers als er iets lekkers wordt uitgedeeld dat nog gratis blijkt te zijn ook. Ze kómen voor de muziek, maar een hapje erbij maakt het ‘af’.

Op 10 februari heeft onze voorzitter, Lily Zaric, bij de gemeente ingesproken over het bouwproject rond de Euromast aan de Parkhaven. Zij sprak de volgende tekst uit:

Om verzet tegen bouwplannen in openbaar groen te begrijpen is een blik naar de stadsmap genoeg. Deze vallen gelijk op want, tussen vooralsnog steen, beton en asfalt, zijn er in de binnenstad weinig. Overgebleven groene plekken in het Loydkwartier en de Müllerhoofd hebben al nieuwbouw als bestemming. Delftshavenaren wensen niet dat het groene gebied rondom de Euromast opgeofferd wordt voor woontargets. En daar hebben zij gelijk in. Kansen zijn en worden gemist voor substantieel openbaar groen in hun wijk.

Voor bewoners uit het centrumgebied is het een pijnlijke déjà vu! In het Museumpark zagen zij grote delen van het park verdwijnen. Bomenkap wegens nieuwbouw in hun straten, hotel en horeca aanbouw in de groene binnentuinen. Ondanks de aankondiging dat Rotterdam 233 miljoen euro gaat steken in de vergroening van de stad zien deze bewoners dat nieuwbouw de mooiste, de geliefdste en o, zo nodige, groene plekken in hun wijk opslokt. Dat kan niet rechtvaardig genoemd worden.

Regelmatig blijkt dat tijdens het bouwproces toch nog wordt bezuinigd op de groene ambities, omdat die nou eenmaal vaak duurder uitvallen en minder essentieel worden gevonden dan de bakstenen. Dan blijken projecten bij oplevering toch wat grauwer te zijn geworden dan eerder op de presentatieplaatjes stond. Wie deze presentatie kan lezen en in ruimte kan vertalen begrijpt dat de huidige bomen niet vervangen kunnen worden door grotere aantallen omdat de grond voor groei zal ontbreken. Een verhaal met meer steen, asfalt en beton zal het resultaat zijn wegens uiteindelijke ruimtetekort voor zo een groot project met nogal wat aangekoppelde ambities gehuld in onzekerheden.

De coronapandemie heeft ons duidelijk laten zien dat brede straten en meer groene areaal onontbeerlijk zijn voor de anderhalve meter economie, spel, sport en recreatie. Werken aan klimaatdoelstellingen en het behoud van onze oevers houdt verbinding van groene gebieden en geen bouw, daar waar groen al aanwezig is. Psychisch en fysiek is verdwijning van groen slecht voor de mens. Misschien dat de wethouders van mening zijn dat het allemaal niet zo een vaart zal lopen, zij vergissen zich. Laatste ontwikkelingen in groen behoud en nieuw aanplant door Parijs, Barcelona en andere steden laten zien dat de post-pandemische stad een stuk groener moet zijn dan hij nu is.

In 2002 is met het dualisme een mooie stap gemaakt om de verhouding tussen college en raad zo zuiver mogelijk te laten zijn. Dit project is het niet. Tot nu toe heeft de wethouder geen gedegen uitleg gegeven waarom hij per se op een groene en historisch belangrijke plek, bouw wil toelaten met een volume aan woningen dat elders in een woontoren tussen gesteente gemakkelijk past. Geen uitleg over waar zijn ambitie precies vandaan komt, dat zo veel weerzin teweegbrengt. Waarom verkoop van zeer belangrijke publieke ruimte via een “unsolicited proposal”. Waarom zet hij de Rijksdienstbesluiten en nare neven effecten naast zich neer. Welke afspraken met coalitiepartners en investeerders precies gemaakt zijn. Niets aan dit project is innovatief en dat is een Europese vereiste.

Beste gemeenteraadsleden, laat anno 2020 niet toe dat in de praktijk de fracties op de stoel van de wethouder gaan zitten. U bent de kritische stem van bewoners. Vergeet niet dat het ook in uw belang is. Uw nee tegen het project Parkhaven zou het hart van bewoners met vertrouwen en vreugde vullen. Die van u ook als u de juiste keuze heeft weten te maken. Dualisme tussen raad en college was een wijs besluit en gereedschap waarmee u verantwoorde en evenwichtige besluiten kunt maken. Daardoor zult u des te meer gewaardeerd worden. Een volledig geïnformeerd raad telt voor twee, een raad dat voor haar bewoners er in deze kwestie staat, voor goud. -Lily Zaric

Tijdens deze dagen van Covid-19 kan onze stemming gemakkelijk donker worden. Des te meer nog een reden om de eenvoudige dingen die mensen doen om onze dag op te fleuren, te waarderen. Deze verkeersregelaar bij de oversteekplaats maakt figuurtjes van aluminiumfolie die hij boven op de verkeersafzetting laat zien die vriendelijke opmerkingen en glimlach ontlokt bij degenen die langskomen.

Elkaar ontmoeten blijft noodzakelijk

In het Oude Westen organiseerde Cindy Vos van wmo radar een bijeenkomst met ouderen. Bij de deur hield ze een gezondheidscheck, inclusief temperatuur opnemen. Iedereen droeg een mondkapje en hield zijn jas aan vanwege de open ramen. Niet de knusse gezelligheid van voorheen maar het voorzag in een grote behoefte. Twintig ouderen kwamen er op af, blij elkaar op anderhalve meter te kunnen spreken. Sommige van de ouderen vertelden nu zo lang mogelijk uit te slapen, overdag televisie te kijken en zij gaan dan ’s avonds weer vroeg naar bed. Ze weten niet meer hoe de dag door te brengen. Het was volgens één van de deelnemers dan ook heel fijn om elkaar te zien omdat je er samen beter de moed in weet te houden: ‘Dit afgelopen jaar, was eerlijk gezegd een verloren jaar en op mijn leeftijd vraag ik me soms af of ik de nieuwe aardappels nog haal. Nu ik iedereen weer gezien heb denk ik, ja ik wil die nieuwe aardappels in 2021 ook weer halen!’

coalitie erbij rotterdam vernique vaten opbouwerkers/ petra van de berg /
leeszaal axtiegroep

Horizontaal kijken, de mens als verhaal in de tijd

Van Santhusia
Uit een leezing van Prof. dr. em. Manu Keirse, klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en dé specialist in België en Nederland als het over rouwverwerking en de laatste levensfase gaat.
Horizontaal kijken

de mens als verhaal in de tijd

‘Een leerling vroeg aan zijn meester: “Meester, waar zal ik inzicht vinden?”
“Hier”, zei de meester.
“En wanneer zal dat gebeuren?”
“Het is op dit moment aan het gebeuren.”
“Waarom ervaar ik het dan niet?” vroeg de leerling.
“Omdat je niet kijkt” zei de meester.
“Maar waar moet ik naar kijken, als ik kijk naar niets?”
“Kijk alleen maar.”
“Maar waarnaar dan?”
“Gewoon naar alles waar je ogen op vallen.”
“Moet ik op een speciale manier kijken?”
“Nee”, zei de meester, “de gewone manier is goed genoeg.”
“Maar ik kijk toch altijd op de gewone manier?”
“Nee, dat doe je eigenlijk niet.”
“Maar waarom in hemelsnaam niet?” vroeg de leerling.
“Wel”, zei de meester, “om te kijken, moet je hier zijn en meestal ben je ergens anders.”

Hoe vaak zijn we niet, als we bij een cliënt zijn, met onze gedachten ergens anders en wat we allemaal nog moeten doen? Horizontaal kijken betekent dat je verder kijkt dan alleen het hier en nu.
Waar komt de mens vandaan en waar gaat hij naartoe? Je kunt het leven enkel en alleen goed zien als je de drie pijlers waarop de levensbrug rust, in kaart brengt: het verleden, heden en toekomst.
Zonder geschiedenis valt het heden niet te begrijpen. Als je op zoek gaat naar iemands welbevinden moet je de wel vinden; terugkeren naar iemands bron en je daaraan laven.
Zonder geschiedkundige basis heeft een toekomstvisie geen wortels en is ze gedoemd te mislukken. Mensen die achterom kunnen kijken, kunnen vaak ook vooruit kijken.
Maar ook in het hier en nu moet je zodanig kijken dat je ziet wat er aan de hand is. Vooroordelen en beeldvorming kunnen ons beeld vertroebelen. Hoe kijk je bijvoorbeeld naar ouderdom?
Associeer je ouderen met versleten, gebrekkig, moe en eng? Of als mensen die een rijke geschiedenis met zich meedragen en veel wijsheid te bieden hebben? Hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet.

Verticaal kijken
zien in de diepte en kijken vanaf de hoogte

In een volle bus stapt een man in met drie kinderen. Het is vroeg. Sommige passagiers proberen nog rustig in te dommelen of een krant te lezen. De vader gaat zitten en doet zijn ogen dicht. De kinderen zijn uitgelaten en rennen door de
bus. Ze zijn druk, schreeuwen en stoten mensen aan. De medereizigers beginnen zich te ergeren aan de kinderen en aan hun vader die niet ingrijpt. Geïrriteerd vraagt een passagier of hij zijn kinderen stil kan houden. De man opent
zijn ogen en – alsof hij zich nu past beseft dat zijn kinderen de boel op stelten zetten – antwoordt: “Jazeker. We komen net uit het ziekenhuis. Mijn vrouw, hun mama, is twee uur geleden gestorven. Het spijt me, ik ben even de kluts kwijt. En ik denk dat de kinderen zich met zichzelf ook geen raad weten.”

Kunt u zich voorstellen wat er in de passagier omgaat die de man aanspreekt? Ineens verandert zijn kijk. Hij gaat anders denken, voelen en zich anders gedragen. Dit gaat over dieper zien, zonder te veroordelen.
Als iedereen dat zou doen, zou de wereld een betere plek zijn om te verblijven. Het is niet moeilijk om de wereld te zien als broedplaats van corruptie, fraude en geweld. Maar we kunnen ook verder en dieper kijken.
Mensen met kinderen weten hoe belangrijk het is om verder te kijken dan alleen het gedrag van de kinderen. Als je de liefde voor je kinderen alleen van hun gedrag liet afhangen, dan is het soms moeilijk om liefde op te brengen.
Ouders weten hoe belangrijk vergevingsgezindheid is. Dit vraagt om wijsheid.

Verticaal kijken betekent ook vanuit de hoogte leren kijken. Dan kun je vergezichten zien en verbanden tussen dingen en mensen. Als mens zijn we onderdeel van een groter geheel.
Het valt niet mee om breed te kijken in een samenleving waarin individualisme en zelfbeschikking voorop staan. Door een sterke nadruk op individualiteit worden mensen meer en meer individuen in plaats van burgers.
En hoe overleeft een samenleving als we niet meer leren samen te leven?

Kijken van de buitenkant naar de binnenkant

In deze dimensie ga je op zoek naar wat je écht van binnen beweegt. Wat zijn je waarden, je drijfveren? Duisternis is alleen maar de afwezigheid van licht.
Als mens moeten we zelf op zoek gaan naar het licht in onszelf. Dat vraagt om contact met ons gevoel en dat toetsen aan de realiteit. Het zoeken naar de innerlijke bron gaat niet vanzelf.
Je moet je diepere kern durven opzoeken.’

Jongeren voor ouderen in cakevorm Door Anne-Rose Hermer

Vrijdagmiddag 2 oktober, een uur of half vijf, rinkelde mijn telefoon. Het was Lily Zaric van Roffanum. Studenten van het Albeda College hadden in opdracht van jongerenorganisatie Jong GENERO cake gebakken om uit te delen aan ouderen als opkikkertje in coronatijd. Jong GENERO heeft een passie voor ouderen en wilde zo ook laten weten dat ouderen niet worden vergeten. Via allerlei netwerken werd de cake uitgedeeld. Of ik in mijn flatgebouw nog ouderen wist die hiervoor in aanmerking kwamen. Mijn deel van de buit bedroeg acht versgebakken plakjes cake, keurig verpakt door studenten van Albeda.

De lekkernij zat goed beschermd in een bubbeltjesenveloppe met daarop de tekst A piece of cake. In principe kon het door de brievenbus, maar gezien het tijdstip was ik bang dat veel gegadigden die dag niet meer buiten zouden komen. Ik had het zonde gevonden als het zou bederven, dus besloot ik om bij hen langs te gaan.

In de enveloppe zat uitleg van Jong GENERO over het hoe en waarom, plus een briefje met de tekst:
Ik bak een cake van liefde
Een schepje hoop, vertrouwen en geluk
Eet vandaag dit plakje
En je dag kan niet meer stuk

Het eerste plakje bracht ik naar een dame van 91 jaar, waarschijnlijk de oudste bewoner van het pand. Ze vond het een erg leuk initiatief en ging het bijbehorende briefje zeker lezen. Ook uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg haar of ze van een bepaald echtpaar wist op welk nummer ze woonde. Nee, dat wist ze niet.

De tweede dame was blij verrast. Ik vroeg haar of zij van iemand anders wist op welk nummer ze woonde. Ja, op haar beurt kon ze mij ook blij maken. Gelukkig kon nummer drie me vertellen waar iemand anders woonde. Toen de helft van de plakjes cake was uitgedeeld, had ik al vier enthousiaste mensen en twee opgewekte honden ontmoet.

Van een paar mensen wist ik gelukkig exact waar ze woonden.

‘Wat aardig. Wat een vriendelijk initiatief. Bedankt. U hoort nog van me. Leuk! Dat is voor vanavond bij de koffie.’

Zomaar wat opmerkingen. Ik had er één plakje over. Ik kon kiezen tussen twee mensen. Een oudere dame én het echtpaar waarnaar ik nog steeds op zoek was. Iedereen aan wie ik het gevraagd had wist precies wie ik bedoelde. Maar waar woonden ze? Geen idee. Van sommige mensen weet je dat ze ‘de andere lift’ nemen, maar niet waar ze uitstappen. (N.B. In de Van Oldenbarneveltflat zijn twee liften. Een voor de even verdiepingen en een voor oneven).

Voor het echtpaar had ik meer aanknopingspunten dan voor de oudere dame. Dankzij Google heb ik hen gevonden. Ik werd begroet door blij gezicht nummer acht en hond nummer drie.

Eigenlijk had ik te weinig plakjes cake, want er waren nog meer ouderen bij wie ik langs had kunnen gaan. Wat zo’n actie je leert, is dat een klein gebaar een grote glimlach oplevert. Acht blije gezichten gezien, acht blije mensen en drie honden gehoord. Missie geslaagd.

Een tournee door je eigen flatgebouw legt bloot hoe erg je het namenbord in de hal mist en hoe vervelend het is dat het zoekapparaat bij de bel al jaren stuk is. Misschien toch de huismeester eens aanschieten?

Meer informatie: www.gene-ro.com

Door Anne-Rose Hermer

Op zaterdagavond 9 mei 2020 vond er op initiatief van centrumbewoner Marcel Stekelenburg voor de tweede keer een disco plaats vanaf de bovenste verdieping van de parkeergarage van Albert Heijn. Zelfs in flatgebouw Calypso stonden er bewoners op hun balkon, net als bij de omliggende flats en niet te vergeten in de Karel Doormanstraat.
[expander_maker id=”4″ more=”Read more” less=”Read less”]
Bij de eerste editie werd er alleen muziek gedraaid, wat ook heel gezellig was. Dit keer waren er live optredens van zanger Jari Esbeukman en niemand minder dan Ted Langenbach. Wat hij draaide vonden sommige mensen iets te veel techno, maar er mag niet vergeten worden dat de samenstelling van de bewoners in de buurt aan het verjongen is. Er moet voor elk wat wils zijn en daar hadden de organisatoren rekening mee gehouden. Bovendien had Langenbach twee aparte dansers meegenomen. Wie de muziek niet zo mooi vond, kon in ieder geval genieten van dit duo in bijzondere pakken die van pas komen bij een under cover operatie. Je zag namelijk niets van hen.Het geluid was in handen van Geluid Sound Guus en de broodnodige beveiliging werd verzorgd door Vidocq Beveiliging. Er waren namelijk afspraken gemaakt met de politie en behalve mensen die iets met het optreden te maken hadden mocht er verder niemand aanwezig zijn. Het was niet de bedoeling dat het dak als discovloer ging dienen, want de coronaregels bleven van kracht. Op een moment arriveerde de politie op de fiets en stelde vast dat alles volgens afspraak verliep. Al zwaaiend reden de agenten weer weg.Na het genieten van nummers zoals Why tell me why, Kom van dat dak af en You never walk alone, als afsluiter live gezongen door Jari Esbeukman, was het na ruim anderhalf uur tijd om afscheid te nemen. Maar niet voordat er vanaf de balkons klonk: ‘Marcel bedankt, Marcel bedankt! Marcel, Marcel, Marcel bedankt!’ En terecht. Veel mensen waardeerden dit muzikale initiatief zeer!
[/expander_maker]

Hijs de vlag voor de geslaagde scholieren!
Door Anne-Rose Hermer

Dit jaar is alles anders voor scholieren, zeker voor eindexamenkandidaten. Er was geen centraal eindexamen, maar het verliep allemaal via een andere weg. Toch kregen geslaagden vandaag het verlossende telefoontje of ze wel of niet geslaagd zijn. Die beslissing is genomen op basis van examens die op school zijn afgelegd. Daarom is er een oproep geplaatst om de vlag te hijsen voor de geslaagde scholieren, juist omdat dit zo’n lastige en extra onzekere periode voor hen was.[expander_maker id=”18″ more=”Read more” less=”Read less”]

Dus: grijp de vlag die normaal wordt gehesen voor een nationale feestdag of een koninklijke verjaardag en laat die scholieren weten dat ze gesteund worden door die bijzondere lap stof te laten wapperen! Alvast hartelijk dank namens hen.

De coronastilte van de stad

Niemand hoeft zich af te vragen
Of het coronavirus heeft toegeslagen
Het doet ons allemaal wat
Buiten hoor je de stilte van de stad

Het stadscentrum ligt voor 90% stil
Omdat corona dit van ons wil
Een centrum zonder horeca blijkt een blamage
Alles dicht, behalve de loempiaman en Bram Ladage

Maar onze friteskoning treft maatregelen
Om ons coronalot niet te bezegelen
Rond de toonbank staan dranghekken
Doe je bestelling, en meteen vertrekken

Iedereen heeft in de gaten
Dat de stad is verlaten
Zelfs honden kijken verbaasd om zich heen
Alsof ze zich afvragen: Waar is iedereen?

De coronastilte van de stad
Doet ons allemaal realiseren
Hoe we ongemerkt een leven hebben gehad
Dat het waard is om te eren

Anne-Rose C. Hermer
Rotterdam, 18 maart 2020

---

Beste bewoners rondom de Jan Evertsenplaat en de Oldenbarneveltstraat,

Het zal u niet ontgaan zijn dat zorgelijke ontwikkelingen over het coronavirus ons bereiken vanuit de hele wereld. In ons land worden eveneens maatregelen genomen om het virus halt te roepen.

Onze kleine woongemeenschap rondom de Jan Evertsenplantsoen is mij heel dierbaar. Een gemeenschap die van oudsher heeft laten zien, in goede en slechte tijden sterk, eensgezind en verbonden te zijn maar ook kwetsbaar door haar positionering in het hart van de stad, waar uiteenlopende belangen door elkaar spelen. Een gebied, dat dagelijks wordt bezocht doorveel mensen van buitenaf die voor een snelle spreiding van het virus kunnen zorgen.

We hopen dat er gaandeweg voldoende maatregelen vanuit het Rijk en de Gemeente genomen zullen worden om onze leefgemeenschap voldoende te beschermen. Intussen is het belangrijk dat wij naast het regelmatig goed wassen van handen en afstand van elkaar houden, zelf al onze energie en creativiteit gebruiken om deze epidemie het hoofd te bieden en elkaar te beschermen.

Spijtig genoeg legt het coronavirus ook het sociale leven in de wijk stil. Elkaar ontmoeten in het café, de Schouwburg, de Doelen, een schouderklop of elkaar hand vasthouden, is even niet mogelijk. Wat wel kan is elkaar helpen door een berichtje te sturen, een telefoontje naar de buren of natuurlijk zwaaien of zingen vanaf het balkon zoals we zagen in Italië.

Willen wij onze gemeenschap tegen de Coronavirus beschermen, dan is een gezamenlijk aanpak nodig. Onze gedachten gaan uit naar de ouderen, zieken en alle andere kwetsbare buren, maar ook naar de sterke schouders van de wijk die voor boodschappen en andere kleine diensten kunnen zorgen zonder zichzelf bloot te stellen aan het heersende virus. Levens-, genees- en andere middelen moeten we allemaal af en toe kopen maar het spitsuur in de omringende straten, op de Lijnbaan en in de Albert Heijn moeten we zo veel mogelijk vermijden. Het laatste nieuws is dat we onze boodschappen gelijk na aankomst thuis ook moeten wassen.

Hoe we het beste kunnen handelen staat op de website van het Ministerie van Volksgezondheid en Milieu https://www.rivm.nl/coronavirus/covid-19/vragen-antwoorden

Via de e-mail info@roffanum.nl en de website www.roffanum.nl van de overkoepelende bewonersorganisatie ontvang ik graag voorstellen en suggestie die bewoners met elkaar kunnen delen via jullie reacties. Opzoomer Mee steunt acties gericht op het verminderen van eenzaamheid en leed. Via website https://www.opzoomermee.nl/ kunnen aanvragen gedaan worden.

Met een warme groet,

Lily Zaric

Voorzitter Roffanum en VvE Karel Doormanstraat/Jan Evertsenplaats

---

Even tijd voor voor bezinning:

We fell asleep in one world, and woke up in another.
Suddenly Disney is out of magic,
Paris is no longer romantic,
New York doesn’t stand up anymore,
the Chinese wall is no longer a fortress, and Mecca is empty.
Hugs & kisses suddenly become weapons, and not visiting parents & friends becomes an act of love.
Suddenly you realise that power, beauty & money are worthless, and can’t get you the oxygen you’re fighting for.
The world continues its life and it is beautiful. It only puts humans in cages. I think it’s sending us a message:
“You are not necessary. The air, earth, water and sky without you are fine. When you come back, remember that you are my guests. Not my masters.”
————————————————————————————————————
Ik wil graag een gedicht met jullie delen dat geschreven is in 1869 door Kathleen o’Mara. Het is opnieuw uitgebracht in 1919 tijdens de pandemie van de spaanse griep. Nu 100 jaar later is het weer relevant. -Marja

AND PEOPLE STAYED AT HOME
AND READ BOOKS
AND LISTENED
AND THEY RESTED
AND DID EXCERCISES
AND MADE ART AND PLAYED
AND LEARNED NEW WAYS OF BEING
AND STOPPED AND LISTENED
MORE DEEPLY SOMEONE MEDITATED, SOMEONE PRAYED
SOMEONE MET THEIR SHADOW
AND PEOPLE BEGAN TO THINK DIFFERENTLY
AND PEOPLE HEALED
AND IN THE ABSENCE OF PEOPLE WHO
LIVED IN IGNORANT WAYS
DANGEROUS, MEANINGLESS AND HEARTLESS
THE EARTH ALSO BEGAN TO HEAL
AND WHEN THE DANGER ENDED AND
PEOPLE FOUND THEMSELVES
THEY GRIEVED FOR THE DEAD
AND MADE NEW CHOICES
AN DREAMED OF NEW VISIONS
AND CREATED NEW WAYS OF LIVING
AND COMPLETELY HEALED THE EARTH
JUST AS THEY WERE HEALED.

[/expander_maker]